Z ŻYCIA WZIĘTE

Jestem zagorzałym czytelnikiem bloga ,,NIENAWIŚĆ.pl" Dzisiaj kopiuję tekst Autora. Uważam go za świetny i jakże, niestety, trafny. Adres bloga, warto tam zajrzeć: http://www.nienawisc.pl/

     Kto nasikał do windy, czyli list do premiera Morawieckiego

Morwiecki i winda
Tak sobie siedzę z tym przeklętym kalkulatorem i nic mi się nie zgadza. Wychodzi mi, że Mateusz Morawiecki jest od 34 do 165 razy lepszym ode mnie człowiekiem. Tak sobie patrzę na przywileje polityków i przychodzi mi na myśl Tadek z mojego osiedla. Ten, który poświęcił rok życia na walkę z obeszczaną windą.


Bo pamiętam, że na naszym osiedlu był taki Tadek.



Więc (zdania nie zaczyna się od więc) był początek lat 90., na bazarze X-lecia można było kupić tureckie swetry, kurtki jedwabki, dżinsy piramidy i kolorowe bluzy z logo amerykańskich drużyn koszykarskich. Na straganach kupowało się kasety Sepultury i Top One – co kto wolał. Przed Pałacem Kultury można było się kręcić na skrzypiących karuzelach w Cricolandzie i strzelać z wiatrówki z krzywą lufą do zapałek i plastikowych piórek.

Przed blokiem siedziało się na trzepakach i grało w państwa-miasta starym scyzorykiem, na wydeptanej ziemi z kępkami żółtej trawy. A dla większych emocji, kiedy nie było już pieniędzy na karuzelę w Cricolandzie, można było pojeździć windą – z parteru na 10 piętro i z powrotem.



Problem w tym, że wtedy – w roku 1992 – te windy były zawsze obeszczane. Linoleum i imitujące drewno tworzywo na ścianach, to wszystko było mokre i śmierdziało. Codziennie.

Tadka bardzo denerwowały te obeszczane windy.

Tadek mieszkał w moim bloku i pełnił rolę kogoś w rodzaju osiedlowego głupka. Miał 50-parę lat, chorobę alkoholową i strasznie się jąkał. Poranki spędzał pijąc na śniadanie wino pod sklepem Społem, a potem palił z nami – dzieciakami – papierosy pod trzepakiem.

I wciąż gadał o tych windach.

Misją Tadka było to, by windy wreszcie przestały być obeszczane i żeby z osiedla znikły wszystkie psy. Bo to je Tadek obwiniał za mokre niespodzianki spotykane w blokowym środku lokomocji. Tak samo, jak nienawidził psów, nienawidził też wszystkich staruszek wyprowadzających na trawniki swoje kundelki, jamniki, mopsy i co tam jeszcze. Cała ta szczekająca i kudłata zgraja budziła jego obrzydzenie i to ją obarczał winą za wszystkie grzechy świata.

– Tfu! – spluwał na widok sąsiadek z jamnikami i biegł do klatki naklejać obwieszczenia nakreślone drżącą ręką i niebieskim długopisem. „ZAKAZ POSIADANIA PSÓW” – krzyczały wielkimi nagłówkami kartki rozklejane przez Tadka.

Na tych kartkach Tadek podawał się za „burmistrza osiedla” i pisał „przypomina się, że zgodnie z kodeksami prawa, posiadanie psów jest niedozwolone i karane karą egzekucji”. Jakoś z błędami ortograficznymi to pisał, ale już nie pamiętam jakimi.

Pamiętam za to, że część mieszkańców osiedla zaczęła z czasem przyznawać Tadkowi rację z tymi psami. No bo ile można znosić te obeszczane windy? Ludzie zaczęli się buntować i pisali jakieś pisma do administracji, żeby „zabronić starym babom trzymania kundli”.

Aż któregoś sierpniowego poranka moja sąsiadka zatrzymała windę na trzecim piętrze i przyłapała w środku Tadka in flagrante delicto, czyli z fujarą w dłoni.

To Tadek szczał w tych windach.

Szczał w nich codziennie, by ludzie znienawidzili te wszystkie kundelki i jamniki.

I teraz tak, panie premierze Morawiecki – mam do pana sprawę. Może to tak głupio, gdy skromny facet z internetu zwraca się wprost do szefa rządu, ale mam nieodparte wrażenie, że codziennie szczasz pan w mojej windzie.

Chciałbym, żeby pan przestał.

Z tym szczaniem to jest tak, że doszliście państwo do władzy przekonując Polaków, że jamniki, kundelki i mopsy z Platformy zanieczyszczają nasze windy.

Wystarczy nie kraść, pan mówił.
Wystarczy nie szczać, pan mówił.

I ludzie uwierzyli w te wszystkie wasze pisane drżącą ręką i niebieskim długopisem obwieszczenia na śmierdzących uryną klatkach schodowych i mamy to, co mamy.

Czy Platforma szczała i kradła? Oczywiście, że tak.

Ale, żeby być uczciwym wobec Tadka, muszę dodać, że w moim bloku w latach 90. znalazłaby się para staruszek z obolałymi nogami, które wyprowadzały swoje Kubusie i Reksie tylko do windy i z powrotem. I to tkwiło u zarania krucjaty Tadka. Problem w tym, że Tadek swoją krucjatę eskalował i sięgnął po nieczyste (sic!) zagrania.

Tak jak pan, panie premierze.

Miało być tak, że wystarczy nie kraść, prawda? Ale to pańska partia wydała 169 tysięcy złotych z moich pieniędzy podatniczych na usługi wizażu pani Beaty Szydło i jej koleżanek z rządu. I na puder dla pana, panie Morawiecki, też. Dla pana to poszło 49 tysięcy złotych za ten makijaż w trzy dni – nie wiem, co pan robi w tych ciemnych gabinetach w alejach Ujazdowskich, ale powiem panu, że niepokoi mnie to trochę.

Ja rozumiem, że wy wszyscy chcecie być tacy ładni dla Polski i Polaków. Że wasze upacykowane wizażowo (jest takie słowo?) twarze są najlepszym dowodem na Dobrą Zmianę. Że część członków pańskiego rządu kiedyś miała zęby brzydkie i brązowe, a teraz ma piękne, białe i błyszczące. Ale czy 550 złotych dziennie na pudry i szminki dla Beaty Szydło to nie za dużo?

Okazuje się, że nie. – Prawo nie zostało złamane – ogłosiła upudrowana za grube pieniądze Beata.

Tak, jak wcześniej ogłosiła, że te miliony złotych na nagrody się wam – Tadkom z windy – po prostu należały. O tych nagrodach, panie premierze, powtarzał się nie będę, bo pisałem już o tym tutaj i tutaj. Proszę sobie kliknąć.

Wystarczy nie kraść, prawda?

Albo pańscy koledzy z Sejmu, którzy razem z panem powiedzieli mi, że „wystarczy nie szczać”. A każdy poseł dostaje 170 tysięcy złotych rocznie na prowadzenie biura. Czepiam się, prawda? Przecież poseł musi mieć biuro i w nim pracować. W terenie, dla ludzi.

Tylko, że polski przedsiębiorca, który utrzymuje pana i ten cały pierdolnik, też musi mieć biuro, by w nim pracować. Albo warsztat. Albo inne miejsce pracy. I nie dość, że płacić musi za swoje, to jeszcze musi płacić na pana i pańskich kolegów.

Takiemu przedsiębiorcy pozwala pan łaskawie, panie Morawiecki, wrzucić w koszty działalności gospodarczej tak zwaną kilometrówkę. Dla samochodu o silniku poniżej 900 cm3 wynosi ona oszałamiające 52 grosze polskie. Dla samochodu o silniku większym: 83 grosze.

Czyli od podatku taki człowiek może sobie odpisać około 17 groszy na kilometr.

Na tyle wycenia pan koszt przejazdu przedsiębiorcy, który utrzymuje pana i tę windę, którą pan obsikuje. 83 grosze łamane na 17 groszy za kilometr.

A ile kosztuje kilometr przejechany przez pięknie uwizażowanych (nie ma takiego słowa) pańskich kolegów i koleżanki z rządu? Z raportu Najwyższej Izby Kontroli wynika, że za kilometr przejechany przez Dobrą Zmianę  podatnik musi zapłacić 28 złotych. Prawie 34 razy więcej niż pozwala pan przedsiębiorcy. A licząc to, co oszczędzi na podatku: 165 razy.

Uważa się pan za 165 razy lepszego od zwykłego faceta, który ma działalność gospodarczą i samochód?

„Średni koszt świadczenia usługi transportu samochodowego przez Centrum Obsługi Administracji Rządowej na terenie Warszawy w 2017 r. wyniósł prawie 28 zł za kilometr i był ponad siedmiokrotnie wyższy niż usługi świadczone na rzecz Kancelarii przez korporację taksówkową” – mówi raport NIK.

Kontrolerzy NIK też są dla pana łaskawi, bo taksówka w Warszawie kosztuje około 2 zł za kilometr. To 14 razy taniej.

Uważa się pan za 14 razy lepszego od zwykłego Polaka, który jeździ taksówką?

Pańscy koledzy i koleżanki z rządu – wystarczy nie kraść – jeżdżą za 28 złotych/km.

Pańscy koledzy i koleżanki z rządu – wystarczy nie kraść – malują sobie buzie za 550 złotych dziennie.

Ale spójrzmy jeszcze na pańskich kolegów spoza rządu (bo niestety nie wszyscy wierni partii się tam zmieścili). Na kolegów i koleżanki z Sejmu, za te 170 tysięcy na koszty biura.

Oni też lubią przejazdy.

Jeśli pan, panie premierze, weźmie do ręki globus to zobaczy pan na nim taką długą, poziomą kreskę. Dokładnie pośrodku. To równik. W rzeczywistości – nie na globusie – ma 40 tysięcy i 75 kilometrów długości.

Pan pozwala każdemu z 460 posłów całkowicie za darmo (czyli m.in. za moje) pokonać odległość 42 tysięcy kilometrów rocznie. To o 1925 kilometrów więcej niż obwód Ziemi. Liczę po stawce dla szarego człowieka – 83 grosze za kilometr.

Pan uważa, że obowiązki poselskie wymagają okrążenia naszej planety i za to my – podatnicy – powinniśmy płacić pańskim kolegom.

By pobrać te pieniądze z budżetu poseł nie potrzebuje przedstawiać szczegółowych rozliczeń – jak przedsiębiorca. Nie musi prowadzić rejestru, zbierać faktur i rachunków. Nie ma kontroli skarbowej. Wystarczy, że powie raz w roku w Kancelarii Sejmu „objechałem Ziemię dookoła, proszę mi wypłacić 35 tysięcy 103 złote i 60 groszy” i bum! Kwota wpada na konto.

Jak na przykład ten koszmarny poseł Andruszkiewicz, który nie ma ani prawa jazdy, ani samochodu, a rok w rok tym nieistniejącym wehikułem okrąża planetę i rok w rok przelewa sobie na konto te parędziesiąt klocków.

Panie Andruszkiewicz, proszę nie stawiać klocków w mojej windzie. Ja apeluję.

Wracając do pana, panie premierze. Pańscy koledzy i koleżanki dostają jeszcze pieniądze na: mieszkanie (2,2 tys. zł miesięcznie), bezpłatne bilety samolotowe, autobusowe i kolejowe. Dostają też z Sejmu nisko oprocentowane pożyczki. Oraz takie drobiazgi, jak kwiaty za 3,5 tysiąca złotych, jakie z moich pieniędzy kupował znany z romansu z modelką poseł Stanisław Pięta, pański kolega.

Uważasz pan jeszcze, panie Morawiecki? To nie koniec. Macie też ok. 30 tysięcy kwoty wolnej od podatku, co plasuje was pomiędzy obywatelami Niemiec i USA.

My, zwykli obywatele, mamy 3091 zł kwoty wolnej od podatku, co plasuje nas za obywatelami Zambii (3570) i Tanzanii (3960).

Czy uważasz pan – taką dajmy na to – posłankę Pawłowicz za 10 razy lepszą obywatelkę, niż obywatelki, które płacą podatki na jej michę?

Macie też, panie Morawiecki, bezzwrotne (uwaga!) zapomogi 2,2 tys. zł z powodu trudnej sytuacji materialnej… Pan wybaczy, panie Morawiecki, że się śmieję, mimo tego odoru w windzie. Macie tak trudną sytuację, że zapomogi musimy wam płacić.

Wystarczy, kurwa, nie kraść.

A kiedy wyborcy ocenią posła negatywnie i nie wybiorą go na następną kadencję, to płacą mu ponad 20 tys. zł odprawy, za to, że pracował źle i został z pracy wyrzucony. A potem on – były poseł, ale nadal pański kolega, panie premierze – przychodzi do kancelarii Sejmu i może ssać z podatniczego cyca 5 tysięcy złotych kolejnej zapomogi, bo biedak roboty nie może znaleźć. Zasiłek dla bezrobotnych ustanowił pan, panie premierze, na 831 złotych – tak tylko przypominam.

To są wasze przywileje, klaso próżniacza, wystarczy nie szczać.

Ja rozumiem, panie Morawiecki, że ja i inni obywatele musimy utrzymywać nasze państwo. Że musimy płacić podatki – naprawdę rozumiem. I płacę.

Mam jednak delikatny problem z tym, że za każdym razem, gdy przychodzi pan do mnie z łapą po pieniądze, to zastaję potem obeszczaną windę.

Pan jest jak ten Tadek z mojego bloku, albo ten sprytny lisek ze starego żartu. Nie zna pan? To opowiem.

W odległej wiosce, za górami i lasami, mieszkał sobie gospodarz, który miał kurnik. Co noc do tego kurnika przychodził sprytny lisek i pożerał jedną kurę, albo koguta – zależy na co miał ochotę. I tak to trwało latami, aż pewnego dnia gospodarz schwytał liska i zapytał:
– Czy to ty wyjadasz stopniowo mój drób?
Na co sprytny lisek odpowiedział:
– Nie!

A tak naprawdę, to był on.